Szczęście

źródło

Od jakiegoś czasu zastanawiam się czy jestem szczęśliwa. Czy moje życie przynosi mi powody do szczęścia. Czy tak naprawdę ja chcę być szczęśliwa...

W tym tygodniu miałam kilka dziwnych, ciekawych momentów w moim życiu. Gdy wracałam w środę po pracy w autobusie zagadał do mnie jakiś dziadek

- czemu pani taka smutna?

- z pracy wracam

- pewnie w sklepie pani pracuje

- nie, w biurze

- a to też zrozumiałe, przychodzą i ciągle coś chcą

Aż się uśmiechnęłam. Potem zaczął mówić o szczęściu, o tym że wszyscy smutni są, jadą w autobusie jak na pogrzeb. A ja w myślach "kurcze, przecież mam takie same zdanie, myślałam o tym w tamtym tygodniu jadąc do pracy".

Patrząc na takich pasażerów autobusów można odnieść wrażenie, że naprawdę wszyscy są nieszczęśliwi. Nie uśmiechają się, nie patrzą na innych, są szarzy, ubierają się na ciemno, brak im kolorów i radości. To przykre. Czasami jadą dzieci, a że bardzo dzieci lubię, to się do nich uśmiecham. Wspaniale jest jak ten uśmiech odwzajemnią i nawet śmieją się na głos, od razu droga staje się przyjemniejsza.

Pan podsumował to, że jeszcze trzeba wielu lat nim Polacy się zmienią i będą się cieszyć. I życzył mi abym miała trójkę dzieci, bo to wielka radość i szczęśliwa rodzina. Że on ma jedną córkę za Białymstokiem i bardzo słaby z nią kontakt. Podziękowałam mu, bo marzę o takiej przyszłości.

A teraz jestem w trakcie pakowania, bo jutro jadę z moimi zuchami i harcerzami na zimowisko. Nasze autobusy na pewno nie będą smutne :)